Od jakiegoś czasu nasza córka, bardzo często zadaje mi te same pytanie: - kiedy będziesz miała dzidziusia?
I co tu jej odpowiedzieć?
Zadając sama sobie pytanie: kiedy, pojawia się pytanie czy chcę?
I tu zaczynają się wahania, no bo może i chcę, ale boję się, zapytasz czego się boisz? Odpowiedź jest długa i wielopunktowa: czy poradzę sobie, czy nie jest za późno, czy damy radę sobie finansowo: no bo kredyt na głowie, firmę otworzyłam niedawno na siebie, więc przydałoby się rozwijać na maksa; czy wytrzymam z maluszkiem non stop 24 godziny na dobę, należę do osób lubiących swoją przestrzeń a tu drugi mały szkrab co to płacze, nie daje spać, zabiera mi całą czasoprzestrzeń, czy Marysia zrozumie że wtedy cała nasza uwaga nie będzie już na niej skupiona, czy mąż chce i czy też da radę unieść ten słodki bagaż?
Jednocześnie wiem, że bycie siostrą bądź bratem daje inne spojrzenie na świat, na ludzi i boję się, że gdy Marysia zostanie jedynaczką to będzie jedynaczką z krwi i kości, jednak obecność drugiego małego człowieka przy niej jeszcze małej, już nie takiej małej uczy nas cierpliwości chociaż w złościach, uczy miłości siostrzanej, uczy życia we dwoje, bo kiedyś rodziców zabraknie, kiedyś ja i mąż odejdziemy w siną dal i zostanie ona sama. Nie chcę aby była sama....
To wszystko co powyżej pisałam ponad rok temu. Obawy są te same, ale pragnienie posiadania drugiego potomka we mnie się wzmocniły i podkiełkowały, niestety mąż stawia opór i nie wiem jak go przekonać??? A ja pragnę malutkiej okruszynki...
No jak go przekonać? Podpowiesz mi?
